De meeste Nederlanders begrijpen het verschil niet tussen Indisch en Indonesisch. Daar zit onverschilligheid in. En dat doet pijn. Het is net of u er niet mag zijn.
U voelt dat het Indische verhaal belangrijk is, en dat uw verhaal daar deel van uitmaakt. Dat verhaal is voor uw kinderen en kleinkinderen belangrijk, want dan weten ze wie ze zijn, waar ze thuishoren.
En ja, u heeft weleens geprobeerd het op te schrijven. U bent ervoor gaan zitten. Maar om nou te zeggen dat het echt gelukt is..
Ik help u graag.
- Vraag vandaag nog het gratis eboek aan: Drie tips om herinneringen door te geven: klik hier
- U heeft de tijd en bent goed met de computer? Volg de online cursus Levensverhaal schrijven, als u zelfstandig bent ingesteld: klik en lees
- Heeft u structuur en praktisch advies nodig? Overleg vrijblijvend met mij of persoonlijke schrijfcoaching iets voor u is: meer informatie
Ervaring van Jaap Brink: Ik heb me enorm bemoedigd gevoeld. Vooral toen ik je mijn eerste stuk stuurde. Ik was echt bang. Had een reprimande en afkeuring verwacht. Maar jouw opmerking was postief over emotie en korte dansende zinnen die goed bij elkaar pasten. Jouw antwoorden maakten mij ‘blij van binnen’ en gaven me de moed om verder te gaan. Door jou heb ik echt zelfvertrouwen gekregen. Ik ‘durf’ nu veel meer. Je hebt me echt enorm geholpen. Wijzer gemaakt. Praktisch gezien hebben je opmerkingen mij verder geholpen Ik kan er ‘mijn werk’ (hobby) veel makkelijker door doen. En ook met veel plezier. Het is net of je me wakker hebt geschud. Ik heb vroeger ook wel wat geschreven. Maar ik was altijd bang. Ik had niemand waar ik wat aan kon vragen. Ik voel me nu prettig. Ik loop nu soms met een verlangend gevoel rond om weer een pennEVruchtje (ik schrijf met één pen. Een vlo heeft ook een kop.) te produceren. Ik meen het uit de grond van mijn hart: Ik ben je echt heel dankbaar. – Hou je vast – Soms zeg ik trots dat wat ik heb geschreven ik aan een dame laat zien die doctor in de Nederlandse letteren is…
Ervaring van Marijke Roukens: De afgelopen tijd heb ik gedurende ongeveer drie maanden coaching gehad van Vilan bij het schrijven van het levensverhaal van mijn ouders in Indië en in Nederland. Ik had mijzelf een fikse opdracht gegeven door zowel 350 overgeleverde brieven als interviews met mijn broers en zussen, informatie uit archieven en achtergrondliteratuur tot één geheel te vormen. Al snel kreeg ik het gevoel: hier heb ik hulp bij nodig, want het moet ook nog een verhaal worden dat prettig leesbaar is en waar een zekere spanning in zit. De praktische en eerlijke lessen van Vilan zijn me daarbij behulpzaam geweest. Ze adviseerde vooraf structuur aan te brengen in de levensloop van mijn ouders, maar vooral benadrukte ze om vanuit het perspectief van mijn ouders te schrijven. Wat deden ze, hoe zag hun dagelijkse leven eruit, wat voor gevoelens moeten hun dramatische ervaringen in Indië bij hen teweeg hebben gebracht? En, zei ze: zorg ervoor dat de lezer je begrijpt, verplaats je in de argeloze lezer. Je bent je als beginnend schrijver er niet altijd bewust van dat de lezer niet de achtergrondkennis heeft die jíj hebt. Neem de lezer mee in je verhaal dat een logisch tijdsverloop dient te hebben en leg (Indische) woorden, begrippen of gewoontes uit. Het eerste deel van mijn verhaal heb ik wel vijf keer bijgesteld, nu moet het vervolg nog komen. Ik hoop dat wat sneller te kunnen schrijven dan tot nu toe met de adviezen die ik nu heb. Mocht ik vastlopen, dan kan ik weer een beroep doen op Vilans deskundigheid, waarbij ze overigens steeds aangeeft dat haar adviezen het eigene van mijn verhaal niet in de weg mogen staan.